Puk is negen jaar. Haar hond Baffie is een kleine terrier die zich groter gedraagt dan hij is. Ook zijn humor is groots. Ze zijn dikke maatjes en helpen elkaar. Hun loyaliteit is hartverwarmend.

In de klas zet Puk mij op haar tafel. De kinderen verzamelen zich om ons heen.
`Is dat jouw hond? vraagt een meisje.
Puk knikt. `Ik hou straks mijn spreekbeurt over Baffie, zegt ze met een glimlach.
Mijn staart gaat als een gek heen en weer.
Ik word geaaid en geknuffeld. Het is heerlijk! Ze zijn dol op mij! DE KONING VAN HET HONDENRIJK! Ze willen mijn prinselijk bonte vacht aanraken! Mijn fluwelen oren beminnen!
`Hahá moet je die staart zien gaan! Het lijkt wel een zwabber! hoor ik iemand roepen, `boent hij de vloer bij jullie thuis?
`Dat is Jan, zegt Puk, `niks van aantrekken Baffie.
Twee warme handen vouwen zich om mijn kop en kriebelen me zachtjes achter mijn oren.
Mijn staart kwispelt.
`Hé Wisse, lacht Puk verlegen.
Wisse glimlacht.
Puk wordt een beetje rood in haar gezicht.
Waarom wordt Puk opeens verlegen?